Küratör: Ebru Yılmaz

Zeki Demirkubuz, sabitlenmiş kareleriyle düşünsel bir alan açıyor. Seçki, dramatik yapıdan ve görsel yönlendirmelerden uzak durarak, yalın ve müdahalesiz bir bakışın izini sürüyor. Söz üretmeyen, düşünce taşıyan bir sessizlikten süzülen anlar; herhangi bir anlatıya yaslanmadan, yalnızlığın doğrudanlığıyla var oluyor ve izleyiciye bir zemin sunuyor.

Fotoğraflar, gösterme arzusundan çok, görünür olmaya açıklık taşıyan bir yalnızlıkla ve varoluşsal bir mesafeden aidiyet kuruyor. Temsil üretme çabası gütmeden, kurgusuz ve doğal anlara yöneliyor. Poz yok; duruş var. Hazırlıksız, müdahalesiz, biçim verilmemiş bir akış izleniyor, özne kadar çevre, boşluk ve ışıkla kurulan ilişkiler belirleyici rol oynuyor. Yer, zaman ve ışık ilişkisi öne çıkıyor. Anlatı kurulmadan, izleyici sezgi ve ima ile baş başa bırakılıyor. İnsan, hayvan ya da nesne fark etmeksizin, öznelerle kurulan düşünsel ilişki ve kadrajın sınırları içinde kalan varoluş hâlleri öne çıkıyor. Görsel sunum, temsilden uzak, düşünceyi harekete geçiren bir zemin olarak işlev görüyor.

Demirkubuz’un sinemasındaki içe dönük biçimsel tavır, bu sergide anlatısızlıkla yeniden tanımlanıyor. Her kare, izleyiciyi yalnızlıkla kuracağı bireysel düşünce alanına çağırıyor, tanıklık etmeye, durmayı mümkün kılmaya davet ediyor. Zamanın askıya alındığı anlar, akışın dışında kalan durağanlık, izleyiciyle görüntü arasında düşünsel bir boşluk yaratıyor. 

Sergi, müdahalesiz ve sezgisel bir alan açarak, yalnızlıkla kurulacak ilişkiye aracılık ediyor; yalınlığı bir estetik tercihten ziyade, bakışın etik bir disiplini olarak ele alıyor ve bakışın kuruluş biçimi üzerinden özneleri görmeye dair bir öneri sunuyor.