Algılanan zaman akışkandır; bazen geçip gider, bazen de hiç geçmez. Genel görelilik kuramının bize öğrettiği gibi, zaman aslında geçip gitmekte, sürekli akış halindedir. Volkan Kızıltunç'un sanatının merkezinde de işte bu zaman kavramı ve onun sahip olduğu akışkanlık yer alıyor.

Fotoğraf, film ve video gibi görsel medyumların teknolojik olanaklarını kavramsal araştırmalarının odağına alan Kızıltunç, çalışmalarında hem zamanın hem de medyumun akışkanlığına göndermeler yapıyor. Sanatçı, öznelerinden doğrudan kameraya bakmalarını ve fotoğraf için poz vermelerini isterken, bunu mükemmele yakın objektif kalitesi ve detayların derinliğine imkan veren büyük format analog makinelerle gerçekleştiriyor.

Kızıltunç'un zihninin bu aracın öznellik ve bellek üzerindeki etkisine ne denli odaklandığı açıkça görülüyor. Sanatçı, izleme eyleminin politikaları hakkında alışılmışın dışındaki yeni soru(n)ları gündeme taşırken, imgelerle kurulan en kişisel, en samimi ve en özel ilişkileri ortaya çıkarıyor. Herkesin bir sonder'i olduğunu—yani "tanımadığımız rastgele yanımızdan geçen birinin kendi hayat[ımız] kadar canlı ve karmaşık bir hayat yaşadığının farkına var[olduğunu]"—kavramış bir "gör/ücü" olan Kızıltunç, bu farkındalığı objektifinin arkasından bizlerle paylaşıyor.